Μάγισσα κόκκινη σελήνη.

Φως, γη, φωτιά και νερό,
χορός μαγικός,
αντανακλάτε
στο βαθύ μαύρο της νύχτας.
Ταυτόχρονη συνύπαρξη
πέρα από τα όρια.

Νους και καρδιά
σε δοκιμασία μύησης
σε αρχαίο ναό.
Μονοπάτι σοφίας
δύσβατο και απαιτητικό.
Πλάσματα της νύχτας
έχω για οδηγό.

Πλημμυρίδα
καρδιάς
με παρασέρνει
σε ανομολόγητες σκέψεις
ουτοπικές.
Ζεστασιά σε βράδυ δροσερό.

Σκέψεις,
ευχές,
στέλνω αετούς
να πετάξουν ψηλά.
Προστασία ονείρων
να έχεις από χέρι θεϊκό.

Όμως μάγισσα,
κόκκινη σελήνη,
μου σιγοτραγουδά,
Βορράς και Νότος
σε τούτο τον κόσμο
δεν πρόκειται να σμίξουν
η απόσταση είναι σταθερά.

Ξύπνημα
απότομο
από όνειρο βαθύ.
Παγωνιά
για ακόμη μια φορά.
Δέντρο,
πρόωρα,
ξεριζωμένο
ρίχνει τα κλαδιά του
στου Ποσειδώνα την αγκαλιά.
Υποχωρώ.

Βλέμμα
καρφωμένο στον ουρανό,
Άρης, λαμπερός.
Πόλεμος αγάπης
οδυνηρός.
Δεν θα παραδοθώ
στη λησμονιά
όσο και αν αιμορραγώ.
Το θάνατο δεν το φοβάμαι.

Σπαθί αλήθειας κοφτερό
έχω για σύντροφο παντοτινό.
Θεωρεία παιγνίων δεν σε αψηφώ.
Δικαιολογίες και ψέματα
δεν χωράνε στον δικό μου ουρανό.

                                                                                                        ΖΑΝΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ.

Απόλυτη ελευθερία.

Ήρεμη ανατολή
πάνω από γαλαζοπράσινα νερά
σε αέναη κίνηση.
Πετώ
τις μάσκες
που δεν είναι εγώ.

Ψυχή
γυμνή
σε δημόσια θέα
εδώ και καιρό.  

Σήμερα
σώμα γυμνό
επικαλείται
άγγιγμα απαλό.
Μέσα στην απέραντη ερημιά
το χαϊδεύει αεράκι αρμύρας αναζωογονητικό.
Αντίδωρο
στο χάδι σου.
Γλιστρώ στο  νερό.

Νους και σώμα,
απελευθερωμένα,
δονούνται
στο χαλαρό κυματισμό
της θάλασσας σου.
Απόλυτη
ελευθερία.

Ο ορίζοντας δεν είναι πλέον σκοτεινός.

                                                                  Ζαννίκου Γεωργία.

θυσιαστήριο

 θυσιαστήριο.

Μυαλό που δονείται σε ήχους ροκ.
Καρδιά που σκιρτά σε κάθε νεύμα.
Κορμί για θυσία.

Ο δρόμος τραχύς,
η σκάλα βρωμερή
και η πόρτα εκεί,
είσοδος θυσιαστηρίου.

Άγγελος φωτεινός,
τον κοιτάς και ξεχνάς.
Ξεχνάς το μελλούμενο της Ιφιγένειας.

Βάζα άδεια,
λουλούδια ετοιμοθάνατα,
σύρμα που σε διαπερνά
ως ξίφος
σε πρωτόγονη μάχη.

Λίγο δροσερό νερό 
δείχνει ότι είσαι
ακόμη ζωντανός.

Μεθυσμένος, 
λευκό φως σου χαμογελά,
προχωράς,
γεννημένος για μια μοίρα προδιαγραμμένη.

Παραμυθιάζεσαι
για να μην νιώθεις
τις πληγές
που αιμορραγούν.

Προσδοκίες,
συναισθήματα,
δάκρυα,
λόγια αληθινά
που ποτέ δεν έχουν ειπωθεί,
σταγόνες αίμα
στο καθαρό σεντόνι.

Μαύρη σελήνη,
η καρδιά σπάει.

Κομμάτια ψυχής
εκτίθενται
ως τρόπαια
σε κίτρινο φόντο.

Αγκαλιά,
η ψυχή
απελευθερώνεται.

Άβυσσος.

Μυαλό άδειο.
Καρδιά νεκρή.
Κορμί
ζωντανό.

                                                                                         

  Ζαννίκου Γεωργία.

Διαταραχή της στιγμής

 Διαταραχή της στιγμής

Στιγμή.
Ανατροπή.
Πόνος.

Μια κάμπια σέρνετε σε ένα κρεβάτι, μοσχομυριστά σεντόνια για γη. 

Εγκλωβισμός σε τέσσερις τοίχους. 

Γαλάζιος ουρανός απών, παρών ένα λευκό ταβάνι.

Σέρνεται για να ζεσταθεί, να φάει , να κοιμηθεί. 

Επιβίωση δύσκολη. 

Συναίσθημα και λογική προσπαθούν να ισορροπήσουν. 

Αδύνατον. Παραδέρνουν από το φως στο σκοτάδι.

Χρόνος μηδέν.
Δευτερόλεπτα,
ώρες,
ημέρες,
νύχτες,
μήνες,
όλα ένα ατελείωτο βασανιστικό παρόν. 
Αχτίδες φωτός, ελπιδοφόρες,
διεισδύουν από τις γρίλιες των παραθύρων,
το σκοτάδι του άχρονου παρόντος υπερισχύει.  

Σέρνεται
αδιάκοπα στα βρώμικα στρωσίδια
προσπαθώντας να ελευθερωθεί,
κλαίει βουβά και  
προσδοκά την αναγέννηση.
Μια αναγέννηση που δεν έρχεται.

Ανθρωπάκια,
πετρώνουν στη θέα της ασχήμιας. 

Αλλεργία,
ποιος αρέσκεται να συναναστρέφεται με το είδος του. 

Σκουλήκια,
που εξαφανίζονται όταν θωρούν την επερχόμενη σήψη τους.

Αντοχή
μηδέν.
Σέρνεται.
Γκρεμός.
Άλμα.

Παράδοξο.
Χάρισμα απόκοσμο,
δύο χέρια φωτεινά και ένα αστέρι,
οδηγοί από το σκοτάδι στο φως.
Πολυήμερες ωδίνες τοκετού. 

Ελπίδα.
Μαγεία.
Βούληση.
Υπερπροσπάθεια ψυχής 

και σώματος. 

Νεκρική σιωπή.
Η κάμπια,
η Πεταλούδα. 

Πετά,
αρχή άτσαλη σα του μικρου παιδιού που μαθαίνει για πρώτη φορά να περπατά.

Πέφτει,
ματώνει,
σηκώνεται.  

Φωτεινά χέρια,
αστέρι,
παρών. 

Μέθη απραγματοποίητου. 

Πετά ψηλά,

δύναμη
ο πόθος
να φτάσει το δικό της φωτεινό αστέρι, 

όχι τα εύκολα,

χαμερπή φώτα που την περιτριγυρίζουν
ως άλλες αιμοδιψής σειρήνες. 

Ευγνωμοσύνη.
Σιωπή.

Βούληση,
Ελευθερία,
Ισορροπία, 

Χρόνος,
Φως,
Ουρανός,
Γη, 

Θάνατος,
Ζωή,
Εγώ.

                                                                                                                                Ζαννίκου Γεωργία

"Ο κόσμος γύρω σου βουβός και εσύ ως μέρος αυτής της σιωπής,
βυθίζεσαι ακόμα πιο μέσα στο αχανές βάθος της μοναξιάς σου.
Ξαφνικά τα πόδια σου λυγίζουν, τα χέρια σου τρέμουν, ο νους φοβάται,το μικρό παιδί που υπάρχει μέσα σου κάνει την εμφάνισή του.
Άστατη, ονειρική συμπεριφορά. Ουτοπία.
Πολεμάς, να μην διαταραχθεί η σιωπή.
Αφόρητο σκοτάδι που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο άνεμος φυσάει με μανία,
τα δέντρα πέφτουν κάτω με γυμνά κλαδιά,
η θάλασσα ταράζεται και ο ουρανός συννεφιάζει,
την ώρα που καυτά δάκρυα κυλάνε από τα μάτια σου,
για το θάνατο που σπέρνεις,
για τα ροδοπέταλα που ρίχνεις στο ξερό χώμα της άνυδρης πλέον ψυχής σου.
Μουσική, τα πικρά μοιρολόγια που λένε τα ματωμένα χείλη σου, για αυτό που εσύ πάλι έθαψες.
Τον κόσμο σου όλο."

                                                                                                                 Ζαννίκου Γεωργία.
From my poetic collection "Poems of a butterfly"

"Extinguish my eyes, I'll go on seeing you.
Seal my ears, I'll go on hearing you.
And without feet I can make my way to you,
without a mouth I can swear your name.

Break off my arms, I'll take hold of you
with my heart as with a hand.
Stop my heart, and my brain will start to beat.
And if you consume my brain with fire,
I'll feel you burn in every drop of my blood."

Rainer Maria Rilke

                     Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ιστορία μας έχει διδάξει πολλάκις ότι η άσχημη οικονομική κατάσταση των πολιτών είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που ορίζουν την εξέλιξη του πολιτεύματος. Η κακή οικονομική κατάσταση επηρεάζει άμεσα την κάλυψη των βιοτικών αναγκών η οποία λειτουργεί αντιστρόφος ανάλογα με την κάλυψη των μορφωτικών και ιδεολογικών αναγκών του ατόμου με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έντονες αρνητικές κοινωνικές αλλαγές που οδηγούν σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια στην αλλαγή των πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης.
Μια αλλαγή για την οποία δεν θα είμαστε άμοιροι ευθυνών αφού είχαμε ενστερνιστεί ως στοιχείο αυτοπροσδιορισμού την υλική υπεροχή έναντι των άλλων. Η πλασματική ευμάρεια και το παραμύθιασμα, του δυτικού ανθρώπου, με την οικονομική κρίση έφτασαν στο τέλος τους και ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε την δύσκολη πραγματικότητα που μας αποκαλύφθηκε. Η οικονομική ευμάρεια ήταν πλαστή και οι αξίες που είχαμε χτίσει με άξονα τα υλικά αγαθά καταρρίφθηκαν. Κάπως έτσι μείναμε γυμνοί μπροστά στον εαυτό μας και τους άλλους.
Δυστυχώς όταν μένουμε γυμνοί ψάχνουμε για προστάτες, όχι συνετούς αλλά δυνατούς. Η σαπίλα θριαμβεύει και υπογράφουμε από μόνοι μας την θανατική μας καταδίκη παραχωρώντας τους τα δικαιώματά μας. Οι επιτήδειοι γίνονται για μια ακόμη φορά οι σωτήρες μας, αφού δεν έχουμε έναν εσωτερικό άξονα, ο οποίος έχει ως γνώμονα των Άνθρωπο και τα δικαιώματα του, να μας στηρίζει.
Η δημοκρατία σιγά σιγά καταλύεται.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι ο νεοέλληνας κοιμάται ακόμα τον ύπνο του δικαίου, παρά τις σφαλιάρες που έφαγε τα χρόνια του μνημονίου, αναλώνεται ασχολούμενος με σαχλαμάρες και είναι επαναπαυμένος στη βλακεία του.
 Κάθε μέρα μας οφείλει να είναι μια ευκαιρία για αυτοβελτίωση και μια επανάσταση, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, στις εξουσίες που θέλουν να μας θέσουν υπό την ''στοργική τους σκέπη'' και να καταδυναστεύσουν το είναι μας για ακόμη μια φορά.
Το ότι οι άνθρωποι είμαστε όντα ατελή δεν μας παρέχει κανένα ελαφρυντικό αφού το μόνο πράγμα που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον άνθρωπο στην επίτευξη μιας καλύτερης κοινωνίας είναι ο θάνατος.

'' Σε όλη τη φύση δεν υπάρχει τίποτα πιο εύπλαστο και ενδοτικό απ΄ το νερό.
Κι όμως αν του δώσεις χρόνο, διαβρώνει και τα σκληρότερα βράχια.
 Το ενδοτικό μπορεί να υπερισχύσει του δυνατού και το ευλύγιστο να νικήσει το σκληρό.
Η σκληρότητα και η ακαμψία ταιριάζουν στο θάνατο, ενώ η τρυφερότητα και η ευλυγισία με τη ζωή.
Το δέντρο που δεν λυγίζει στον άνεμο σπάει, ο σκληρός και αλύγιστος πέφτει, ενώ ο ενδοτικός και ευλύγιστος μένει όρθιος."
                        ΤΑΟ ΤΕ ΚΙΝΓΚ

''Στα σπλάχνα μου κρύβω δημιουργία και θάνατο, συνείδηση και γνώση και κενό...βυθίζομαι και πάλι αναδύομαι στο φως, ανάμεσα στο γίγνεσθαι και στην απώλεια ταλαντεύομαι."

Η λογικά, ρυθμισμένη, τακτοποιημένη ζωή γίνεται μαντάρα σε μια στιγμή. Ένας μικρός αναρχικός αδράχνει την ευκαιρία που προκαλεί η αναταραχή στο νου και κάνει την εμφάνιση του. Ο μικρός ξεκινά αμέσως επανάσταση με σύμμαχο τα συναισθήματα που ήταν καταχωνιασμένα για χρόνια. Χτυπιέμαι από τοίχο σε τοίχο, βυθίζομαι και αναδύομαι, πεθαίνω και ζω. Η λογική προσπαθεί να πρυτανεύσει όμως ο μικρός αναρχικός επιβάλει γρήγορα τον κανόνα του, να ονειρεύεσαι όπως όταν ήσουν παιδί και να κυνηγάς το δικό σου αστέρι μέχρι να λιώσεις από το πέταγμα.
Το λογικό και το παράλογο συναντιούνται για μια στιγμή και αναγεννούν μέσα από τις στάχτες της επανάστασης, τον Εαυτό.
Ο Εαυτός, ο μικρός αναρχικός.