Διαταραχή της στιγμής

 Διαταραχή της στιγμής

Στιγμή.
Ανατροπή.
Πόνος.

Μια κάμπια σέρνετε σε ένα κρεβάτι, μοσχομυριστά σεντόνια για γη. 

Εγκλωβισμός σε τέσσερις τοίχους. 

Γαλάζιος ουρανός απών, παρών ένα λευκό ταβάνι.

Σέρνεται για να ζεσταθεί, να φάει , να κοιμηθεί. 

Επιβίωση δύσκολη. 

Συναίσθημα και λογική προσπαθούν να ισορροπήσουν. 

Αδύνατον. Παραδέρνουν από το φως στο σκοτάδι.

Χρόνος μηδέν.
Δευτερόλεπτα,
ώρες,
ημέρες,
νύχτες,
μήνες,
όλα ένα ατελείωτο βασανιστικό παρόν. 
Αχτίδες φωτός, ελπιδοφόρες,
διεισδύουν από τις γρίλιες των παραθύρων,
το σκοτάδι του άχρονου παρόντος υπερισχύει.  

Σέρνεται
αδιάκοπα στα βρώμικα στρωσίδια
προσπαθώντας να ελευθερωθεί,
κλαίει βουβά και  
προσδοκά την αναγέννηση.
Μια αναγέννηση που δεν έρχεται.

Ανθρωπάκια,
πετρώνουν στη θέα της ασχήμιας. 

Αλλεργία,
ποιος αρέσκεται να συναναστρέφεται με το είδος του. 

Σκουλήκια,
που εξαφανίζονται όταν θωρούν την επερχόμενη σήψη τους.

Αντοχή
μηδέν.
Σέρνεται.
Γκρεμός.
Άλμα.

Παράδοξο.
Χάρισμα απόκοσμο,
δύο χέρια φωτεινά και ένα αστέρι,
οδηγοί από το σκοτάδι στο φως.
Πολυήμερες ωδίνες τοκετού. 

Ελπίδα.
Μαγεία.
Βούληση.
Υπερπροσπάθεια ψυχής 

και σώματος. 

Νεκρική σιωπή.
Η κάμπια,
η Πεταλούδα. 

Πετά,
αρχή άτσαλη σα του μικρου παιδιού που μαθαίνει για πρώτη φορά να περπατά.

Πέφτει,
ματώνει,
σηκώνεται.  

Φωτεινά χέρια,
αστέρι,
παρών. 

Μέθη απραγματοποίητου. 

Πετά ψηλά,

δύναμη
ο πόθος
να φτάσει το δικό της φωτεινό αστέρι, 

όχι τα εύκολα,

χαμερπή φώτα που την περιτριγυρίζουν
ως άλλες αιμοδιψής σειρήνες. 

Ευγνωμοσύνη.
Σιωπή.

Βούληση,
Ελευθερία,
Ισορροπία, 

Χρόνος,
Φως,
Ουρανός,
Γη, 

Θάνατος,
Ζωή,
Εγώ.

                                                                                                                                Ζαννίκου Γεωργία