θυσιαστήριο

 θυσιαστήριο.

Μυαλό που δονείται σε ήχους ροκ.
Καρδιά που σκιρτά σε κάθε νεύμα.
Κορμί για θυσία.

Ο δρόμος τραχύς,
η σκάλα βρωμερή
και η πόρτα εκεί,
είσοδος θυσιαστηρίου.

Άγγελος φωτεινός,
τον κοιτάς και ξεχνάς.
Ξεχνάς το μελλούμενο της Ιφιγένειας.

Βάζα άδεια,
λουλούδια ετοιμοθάνατα,
σύρμα που σε διαπερνά
ως ξίφος
σε πρωτόγονη μάχη.

Λίγο δροσερό νερό 
δείχνει ότι είσαι
ακόμη ζωντανός.

Μεθυσμένος, 
λευκό φως σου χαμογελά,
προχωράς,
γεννημένος για μια μοίρα προδιαγραμμένη.

Παραμυθιάζεσαι
για να μην νιώθεις
τις πληγές
που αιμορραγούν.

Προσδοκίες,
συναισθήματα,
δάκρυα,
λόγια αληθινά
που ποτέ δεν έχουν ειπωθεί,
σταγόνες αίμα
στο καθαρό σεντόνι.

Μαύρη σελήνη,
η καρδιά σπάει.

Κομμάτια ψυχής
εκτίθενται
ως τρόπαια
σε κίτρινο φόντο.

Αγκαλιά,
η ψυχή
απελευθερώνεται.

Άβυσσος.

Μυαλό άδειο.
Καρδιά νεκρή.
Κορμί
ζωντανό.

                                                                                         

  Ζαννίκου Γεωργία.