Είχε κατακαλόκαιρο

Κατακαλόκαιρο είχε και τότε, το θυμάσαι;

Μ’ είχες κεράσει κάτι στίχους όλο γλυκάνισο!

Είχε από χρόνια αρπάξει φωτιά το θυμικό μου!

Με καταπίναν’  γλώσσες πύρινες που θέριευαν!

Ανέδυα στάχτη, κάφτρα, φλόγινο θυμό!

Πώς ρίσκαρες;

Μα, τόση καπναιθάλη, πες, πώς την ξέπλυνες με χρώματα;

Αλήθεια, τόσα αγκάθια, πώς τα εμβόλισες ένα προς ένα;

Κουβαλούν οι ανεμώνες του λόγου σου τόση δροσάδα;

Μελωδούν οι άνθρωποι σαν πιανίκα μελόντικα;

Χουχούλιασα, που λες, και εγώ μέσα στη δροσιά σου, λοιπόν.

Και φύτρωσε ο έρωτας με μιας (!) απ’ τα γυμνά μου ξερόφυλλα.

Ορθώθηκε, σα μίσχος μακρύς, σε φόντο διάφανο.

-Ούτε το φεγγάρι δεν με πλάνεψε τόσο, σου είπα.

Κάθε σου θρόισμα ρίγος ψηλαφητό.

Ουράνιο πανηγύρι.

Μη σε χωνέψει το χώμα, δροσοσταλίδα μου!

Μην απαγκιάσεις στα σκοτάδια της μνήμης!

Μον’ άπλωσε τα χέρια σου μέσα στα δικά μου και πάμε να φύγουμε!

Κατακαλόκαιρο έχει και τώρα, με πυροστιά μοιάζει ο κόσμος, καμίνι και θράκα!

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗΣ