Γίν ή Γιανγκ;

Ψυχή Κενταύρου. Καταδικασμένη σε αέναη περιπλάνηση.

Γαλαξίες, κόρφοι γεμάτοι μύθους και ανθρώπινα ψέματα.

Νεκρές γλώσσες κορσέδες που σφίγγουν ζωντανά μυστικά.

Εγώ είμαι αυτή που βρίσκεται και στην αντίπερα όχθη.

Προσπαθώ να αφήσω τη μοναξιά να λιμοκτονεί καθισμένη δίπλα στον Τάνταλο.

Σκοτάδι λυγίζει  σιωπηλό σκελετό. Λυγίζω σημαίνει δε σπάω, παίρνω φόρα να πραγματώσω  άλμα.

Γκρίζα φτερά μέρας, φυτεύω φιλί . Ημιδιαφανής ουρανός. Κρύβομαι πίσω από σκιές Τιτάνων, θέλω να κλέψω τη δική σου.

Τυλιγμένο δέρμα στον καρπό.  Σοβαρέ άνδρα, παιχνιδιάρικο παιδί, μαύροι τοίχοι ζωγραφίζονται μόνο από ελευθέρα  χέρια.

Καπνίζω αναμνήσεις ανακατεμένες  με σκόνη αρχαίας γνώσης.

Η φλόγα μου κουρνιάζει στην τσέπη σου.

Γέλιο το σκάει από τα χείλη. Πένα ασκεί πίεση. Οι κτητικές αντωνυμίες υπάρχουν για να παραλείπονται.

Καίει η ποίηση όταν δεν ταΐζετε στο στόμα.

Ήχος σιωπής, εγκαταλειμμένη βιβλιοθήκη. Γραφείο, ιερό νεκροταφείο. Ποτήρι άδειο από λουλούδια.

Ακουαμαρίνα βυθισμένη δροσίζεται ,η ντροπαλή μας φύση γίνεται ένα με το νερό.

Χαλαρά μάνταλα. Πόρτα ανοιγοκλείνει σφυρίζοντας αδιάφορα. Ελεύθερες ροές στο μυαλό.

Αστραπιαία όχληση, βροντή χωρίς λάμψη. Ακούω  το όνομα σου να αντηχεί στην καρδιά μου.

Τρέχω. Τίποτα περισσότερο από το ίχνος του αρώματος που άφησες.

Εθισμένος να λες πρόθυμα γεια,  χωρίς αντίο. 

Ξεχασμένο σενάριο, το μάγουλο ενάντια στο στήθος.  

Μαραίνεται η καρδιά.  Ξοδεύω απλά τη ζωή απρόθυμα.

Δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο από τον επαναλαμβανόμενο θάνατο. 

Κίνηση, επιτάχυνση πορείας ημισφαιρίων. Θα προλάβω την Περσεφόνη;

Φανάρι, περιμένω, ίσως κάποια στιγμή να ανάψει πράσινο.

Κυριακή, ο θεός παίζει μπόουλινγκ στην εθνική οδό και ας αρνείσαι.

Ζαννίκου Γεωργία.