"Ο κόσμος γύρω σου βουβός και εσύ ως μέρος αυτής της σιωπής,
βυθίζεσαι ακόμα πιο μέσα στο αχανές βάθος της μοναξιάς σου.
Ξαφνικά τα πόδια σου λυγίζουν, τα χέρια σου τρέμουν, ο νους φοβάται,το μικρό παιδί που υπάρχει μέσα σου κάνει την εμφάνισή του.
Άστατη, ονειρική συμπεριφορά. Ουτοπία.
Πολεμάς, να μην διαταραχθεί η σιωπή.
Αφόρητο σκοτάδι που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο άνεμος φυσάει με μανία,
τα δέντρα πέφτουν κάτω με γυμνά κλαδιά,
η θάλασσα ταράζεται και ο ουρανός συννεφιάζει,
την ώρα που καυτά δάκρυα κυλάνε από τα μάτια σου,
για το θάνατο που σπέρνεις,
για τα ροδοπέταλα που ρίχνεις στο ξερό χώμα της άνυδρης πλέον ψυχής σου.
Μουσική, τα πικρά μοιρολόγια που λένε τα ματωμένα χείλη σου, για αυτό που εσύ πάλι έθαψες.
Τον κόσμο σου όλο."

                                                                                                                 Ζαννίκου Γεωργία.
From my poetic collection "Poems of a butterfly"