Δεν ημπορώ.....

Παράτες δεν επιθυμώ,
φιέστες, γιορτές με ανιματέρ,
να με καθοδηγούν να χαίρομαι.
Θέλω τα πράγματα απλά,
τα θέλω μετρημένα,
να αφορούν τους άλλους γύρω μου,
μα ν’ ακουμπούν κι εμένα.
Δεν ημπορώ μεγάφωνα ηλεκτροφορτισμένα,
δεν ημπορώ μικρόφωνα μαζί τους συνδεμένα,
μα πιο πολύ δεν ημπορώ
κάπως να μαϊμουδίζω,
καθοδηγούμενη χαρά
που δεν την κουλαντρίζω,
το είναι και το θέλω μου,
στο χώμα ν’ αντικρύζω.
Και ως εδώ, όλα καλά,
τα γράφω και τα λέω,
πως δεν μπορώ, να χαίρομ’ έξω μου
και μέσα μου να κλαίω.
Αυτή μου την αντίθεση,
όταν την φανερώνω,
φίλοι μου γίνονται εχθροί
και οι εχθροί μου φίλοι,
λες και αυτό που αισθάνομαι
μοιάζει με το καντήλι.
Αυτό που τρέμει ολονυχτίς,
στο λάδι που τελεύει,
και μια πνοή το κάνει ασάλευτο,
κι αφώτιστο εντέλει.
Δεν ημπορώ να στέκομαι,
στην μέση ενός πλήθους,
όπου χαρούμενο ξεχνά,
πόνους φρικτούς και λίθους·
όχι πως πρέπει δυστυχείς
να ζούνε οι ανθρώποι,
δεμένοι χειροπόδαρα,
στην θλίψη και την λύπη·
όμως καλό είναι η χαρά,
δεμένη νάναι βάρκα,Δ
μ’ ένα σκοινί στο μόλο της καρδιάς,
και τ’ άλλο άκρο μονομιάς,
να βρίσκεται στα μάτια,
π’ αχόρταγα ρουφούν ζωή,
σε πέλαγα και σε κορφές,
σε δάση και αλλιώτικες πτυχές,
κάπως λιγάκι αντάρτισσες
μα άδολες ματιές.

22/08/2018
Βαγγέλης Τσερεμέγκλης.