Σιέστα, Ραστώνη, Συναυλία

Σιέστα

Ο βάτραχος με το στέμμα
φρουρός πίσω απ’την πόρτα.
Το άσπρο καπέλο στην κρεμάστρα
σε στάση αναμονής.
Κρόσσια λευκά καλωσορίζουν
το Αυγουστιάτικο μελτέμι.
Καλοκαίρι με σβησμένο το κοντέρ
όταν τα όνειρα ξεκουράζονται.


Ραστώνη

Λούφαξε η θάλασσα
στην αγκαλιά του άνεμου.
Ο φλοίσβος αποκοιμήθηκε
στα βότσαλα επάνω.
Ακίνητες οι βάρκες αντιφεγγίζουν
χρώματα στα σκοτεινά νερά.
Βυθισμένη στο συννεφάκι
απ’ τον καπνό του τσιγαρου σου
ρουφάς γουλιά γουλιά
την καλοκαιρινή ραστώνη.

Συναυλία

Μεσάνυχτα αστροστόλιστα απρόσκλητη
μπήκα στον κήπο σου Αύγουστε θεέ.
Ανάμεσα στα λιόδεντρα σ’είδα με έξαψη
μπαγκέτα αργυρή στο δεξί σου χέρι να κρατάς
Γύρω σου τα τριζόνια χορωδία μεθυσμένη
τις ώρες έντυναν για ύπνο μ’ουράνια μουσική.

Έμμα Τσιβρά

Γίν ή Γιανγκ;

Ψυχή Κενταύρου. Καταδικασμένη σε αέναη περιπλάνηση.

Γαλαξίες, κόρφοι γεμάτοι μύθους και ανθρώπινα ψέματα.

Νεκρές γλώσσες κορσέδες που σφίγγουν ζωντανά μυστικά.

Εγώ είμαι αυτή που βρίσκεται και στην αντίπερα όχθη.

Προσπαθώ να αφήσω τη μοναξιά να λιμοκτονεί καθισμένη δίπλα στον Τάνταλο.

Σκοτάδι λυγίζει  σιωπηλό σκελετό. Λυγίζω σημαίνει δε σπάω, παίρνω φόρα να πραγματώσω  άλμα.

Γκρίζα φτερά μέρας, φυτεύω φιλί . Ημιδιαφανής ουρανός. Κρύβομαι πίσω από σκιές Τιτάνων, θέλω να κλέψω τη δική σου.

Τυλιγμένο δέρμα στον καρπό.  Σοβαρέ άνδρα, παιχνιδιάρικο παιδί, μαύροι τοίχοι ζωγραφίζονται μόνο από ελευθέρα  χέρια.

Καπνίζω αναμνήσεις ανακατεμένες  με σκόνη αρχαίας γνώσης.

Η φλόγα μου κουρνιάζει στην τσέπη σου.

Γέλιο το σκάει από τα χείλη. Πένα ασκεί πίεση. Οι κτητικές αντωνυμίες υπάρχουν για να παραλείπονται.

Καίει η ποίηση όταν δεν ταΐζετε στο στόμα.

Ήχος σιωπής, εγκαταλειμμένη βιβλιοθήκη. Γραφείο, ιερό νεκροταφείο. Ποτήρι άδειο από λουλούδια.

Ακουαμαρίνα βυθισμένη δροσίζεται ,η ντροπαλή μας φύση γίνεται ένα με το νερό.

Χαλαρά μάνταλα. Πόρτα ανοιγοκλείνει σφυρίζοντας αδιάφορα. Ελεύθερες ροές στο μυαλό.

Αστραπιαία όχληση, βροντή χωρίς λάμψη. Ακούω  το όνομα σου να αντηχεί στην καρδιά μου.

Τρέχω. Τίποτα περισσότερο από το ίχνος του αρώματος που άφησες.

Εθισμένος να λες πρόθυμα γεια,  χωρίς αντίο. 

Ξεχασμένο σενάριο, το μάγουλο ενάντια στο στήθος.  

Μαραίνεται η καρδιά.  Ξοδεύω απλά τη ζωή απρόθυμα.

Δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο από τον επαναλαμβανόμενο θάνατο. 

Κίνηση, επιτάχυνση πορείας ημισφαιρίων. Θα προλάβω την Περσεφόνη;

Φανάρι, περιμένω, ίσως κάποια στιγμή να ανάψει πράσινο.

Κυριακή, ο θεός παίζει μπόουλινγκ στην εθνική οδό και ας αρνείσαι.

Ζαννίκου Γεωργία.

Είχε κατακαλόκαιρο

Κατακαλόκαιρο είχε και τότε, το θυμάσαι;

Μ’ είχες κεράσει κάτι στίχους όλο γλυκάνισο!

Είχε από χρόνια αρπάξει φωτιά το θυμικό μου!

Με καταπίναν’  γλώσσες πύρινες που θέριευαν!

Ανέδυα στάχτη, κάφτρα, φλόγινο θυμό!

Πώς ρίσκαρες;

Μα, τόση καπναιθάλη, πες, πώς την ξέπλυνες με χρώματα;

Αλήθεια, τόσα αγκάθια, πώς τα εμβόλισες ένα προς ένα;

Κουβαλούν οι ανεμώνες του λόγου σου τόση δροσάδα;

Μελωδούν οι άνθρωποι σαν πιανίκα μελόντικα;

Χουχούλιασα, που λες, και εγώ μέσα στη δροσιά σου, λοιπόν.

Και φύτρωσε ο έρωτας με μιας (!) απ’ τα γυμνά μου ξερόφυλλα.

Ορθώθηκε, σα μίσχος μακρύς, σε φόντο διάφανο.

-Ούτε το φεγγάρι δεν με πλάνεψε τόσο, σου είπα.

Κάθε σου θρόισμα ρίγος ψηλαφητό.

Ουράνιο πανηγύρι.

Μη σε χωνέψει το χώμα, δροσοσταλίδα μου!

Μην απαγκιάσεις στα σκοτάδια της μνήμης!

Μον’ άπλωσε τα χέρια σου μέσα στα δικά μου και πάμε να φύγουμε!

Κατακαλόκαιρο έχει και τώρα, με πυροστιά μοιάζει ο κόσμος, καμίνι και θράκα!

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗΣ

Τέσσερα χαϊκού για τους έρωτες των πουλιών

Το Χαϊκού είναι ένα πολύ σύντομο ποίημα, ένα τηλεγραφικό ποίημα. Ή, όπως το
διατυπώνει ο Γιώργος Σεφέρης, ένα ποίημα πεταλούδα, (λόγω της συμμετρικής
συλλαβικής δομής των τριών στίχων του). Φαίνεται, ισχυρίζεται ο Β. Λαλιώτης, πως
είναι ικανό να εκφράσει όλα όσα κατοικούν μέσα στη στιγμή, «όλος ο κόσμος
δεκαεφτά συλλαβές» προσθέτει. Τα παρακάτω χαϊκού είναι από την αδημοσίευτη
ποιητική συλλογή «Ο ήχος του ανέμου στο βουνό».

Τέσσερα χαϊκού για τους έρωτες των πουλιών

Κοτσύφι τυφλό.
«Πορτοκαλένια μου», της
κρυφοτραγουδά.

Κλέφτρα μου κίσσα
κρυμμένη στην καλαμιά.
Την καρδιά μου δώσε.

Ο κορυδαλλός
γράφει φως στην αυγή.
δροσοσταλίδες.

Κοτσύφι μόνο
κελαηδεί στην αυλή.
Σε βλέπω, νεύει.

ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Κλαίει η θάλλασα

ΚΛΑΙΕΙ Η ΘΑΛΛΑΣΑ
ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ
ΕΚΛΙΠΑΡΕΙ
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΡΕΦΕΙ
ΣΚΥΒΕΙ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ
ΑΡΓΑ ΝΩΧΕΛΙΚΑ
ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΣΒΗΝΕΙ

Κουμπαρούλη Γεωργία

Μοναξιά λαμποκοπούσα

Μοναξιά λαμποκοπούσα
Είμαι σίγουρος για σένα
δε θα φύγεις την αυγή
σ’ έχω μέσα μου κρυμμένη
από δυο χρονών παιδί.

Μοναξιά λαμποκοπούσα
είμαστε πάντα μαζί
είμαι σίγουρος για σένα
θα σε έχω ες αεί.

Είσαι βροχή μετανιωμένη
που δεν έπεσε στη γη
και το μέσα μου δροσίζεις
σαν με καίει η ζωή.

Γελαστή λαμποκοπούσα
η σιωπή σου νεκρική
πάντοτε εσύ με σώζεις
απ’ του κόσμου την οργή.

Δημήτρης Μωρόγιαννης

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΝΟΤΙΑΣ

Έχει κόκκινο νοτιά
που 'ρχεται από την έρημο.
Να προσέχει της είπα,
όλα κόκκινα φαίνονται
δεν είναι διακριτά με τη ματιά.
Η ταξινόμηση των ανθρώπων
μπερδεύει την ερμηνεία της ψυχής.
Τούτη η άνοιξη
θέλει το σώμα και το αίμα
σε χρωματική αρμονία.
Τα ευανάγνωστα να τα ξεχάσεις
είμαστε πολύ ευαίσθητοι τώρα πια,
κουβαλάμε συστατικές επιστολές μαζί μας.
Να απαρνηθούμε τη στοργή δε γίνεται.
Οι ξάστερες μέρες πρέπει να μας βρουν
να φυτεύουμε κερασιές.
Να πέφτουνε ροζ μπουμπούκια
και κόκκινοι καρποί στους στίχους μας
αντί για λέξεις.

Γεωργαντοπούλου Ντίνα.

 

φωτογραφία Ντίνα

γκράφιτι στου Μακρυγιάννη.

ΤΑ ΑΛΛΑ

Στα μαγευτικά ποιήματα
δεν τα καταφέρνω πια.
Αυτά που μιλάνε για έρωτα,
αγγιγματα, σκιρτήματα,
μυρωδιές από σώματα,
που αχνιζουν ηδονή.
Μου μένουν μόνο τα άλλα.
Οι στοχαστικές εικόνες
του αέρα πάνω στα φύλλα.
Οι κότες του γείτονα,
που μόλις ξεπαστρεψαν
τα απομεινάρια του τραπεζιού.
Η απέραντη γαλάζια θάλασσα,
τα σχήματα των σύννεφων,
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, ένα ροζ,
οι αναμνήσεις, καλές - κακές, όλες,
ένα τυχαίο αγκάλιασμα στο κρεβάτι
κι η φαντασία του εραστή της ζωής.

30-6-2019
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ 

Δεν ημπορώ.....

Παράτες δεν επιθυμώ,
φιέστες, γιορτές με ανιματέρ,
να με καθοδηγούν να χαίρομαι.
Θέλω τα πράγματα απλά,
τα θέλω μετρημένα,
να αφορούν τους άλλους γύρω μου,
μα ν’ ακουμπούν κι εμένα.
Δεν ημπορώ μεγάφωνα ηλεκτροφορτισμένα,
δεν ημπορώ μικρόφωνα μαζί τους συνδεμένα,
μα πιο πολύ δεν ημπορώ
κάπως να μαϊμουδίζω,
καθοδηγούμενη χαρά
που δεν την κουλαντρίζω,
το είναι και το θέλω μου,
στο χώμα ν’ αντικρύζω.
Και ως εδώ, όλα καλά,
τα γράφω και τα λέω,
πως δεν μπορώ, να χαίρομ’ έξω μου
και μέσα μου να κλαίω.
Αυτή μου την αντίθεση,
όταν την φανερώνω,
φίλοι μου γίνονται εχθροί
και οι εχθροί μου φίλοι,
λες και αυτό που αισθάνομαι
μοιάζει με το καντήλι.
Αυτό που τρέμει ολονυχτίς,
στο λάδι που τελεύει,
και μια πνοή το κάνει ασάλευτο,
κι αφώτιστο εντέλει.
Δεν ημπορώ να στέκομαι,
στην μέση ενός πλήθους,
όπου χαρούμενο ξεχνά,
πόνους φρικτούς και λίθους·
όχι πως πρέπει δυστυχείς
να ζούνε οι ανθρώποι,
δεμένοι χειροπόδαρα,
στην θλίψη και την λύπη·
όμως καλό είναι η χαρά,
δεμένη νάναι βάρκα,Δ
μ’ ένα σκοινί στο μόλο της καρδιάς,
και τ’ άλλο άκρο μονομιάς,
να βρίσκεται στα μάτια,
π’ αχόρταγα ρουφούν ζωή,
σε πέλαγα και σε κορφές,
σε δάση και αλλιώτικες πτυχές,
κάπως λιγάκι αντάρτισσες
μα άδολες ματιές.

22/08/2018
Βαγγέλης Τσερεμέγκλης.