Ο,ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ….

photo by:zannikou georgia

1

Τη μέρα εκείνη, με τη μπλε σεπτεμβριανή σελήνη,

σε μια μικρή δαμασκηνιά αποκάτω, δίχως λέξη

να λέμε, κράταγα στην αγκαλιά μου τη χλωμή μου

αγάπη, κι είταν όνειρο γλυκό – αχ, και να μη φέξει!

Κι απάνω μας, στον όμορφο τον ουρανό του θέρους,

καθόταν ένα σύννεφο που τό ’βλεπα ώρες και ώρες:

λευκό, κατάλευκο, τεράστιο, στον αιθέρα αλάργα·

μα σαν επήγα να το ξαναδώ, είταν σ’ άλλες χώρες.

2

Από τη μέρα εκείνη και μετά φεγγάρια πλήθος

κολύμπησαν αμίλητα στα πέλαγα τα ουράνια.

Κοπήκαν οι δαμασκηνιές· ξυλεύτηκαν· καήκαν –

κι εσύ όλο με ρωτάς τί απέγινε ο έρωτας. Αδράνεια

του νου, σου λέω, με κωλύει να θυμηθώ, κι εν τούτοις

καταλαβαίνω, ναι, καλά τί πας να πεις. Αχ, σβήσει

πλέον έχει μέσα μου η όψη της, δεν τη θυμάμαι διόλου·

θυμάμαι, πάντως, πως την είχα τότε, ω ναι, φιλήσει.

3

Αλλά κι εκείνο το φιλί θαν τό ’χα λησμονήσει

από καιρό, αν δεν είτανε παρόν και μας θωρούσε

το συννεφάκι… τότε… που το ξέρω… το θυμάμαι:

λευκό, κατάλευκο, στον ουρανό βραδυπορούσε.

Μπορεί οι δαμασκηνιές να θάλλουν πάντοτε, ν’ ανθίζουν,

κι εκείνη η κοπελιά ίσως νά ’χει εφτά παιδιά να θρέψει

αυτή την ώρα. Αλλά τί λίγο που άνθισε εκεί τότε

το σύννεφο! Και πόσο βιάστηκε ο αέρας να το δρέψει!

BERTOLT BRECHT