Μόνη με τις στάχτες σου.

Μέταλλο αγγίζει βάναυσα την πέτρα. 

Άνεμος χτυπάει τσίγκινα λούκια στους τοίχους.

Κρύος αέρας ραπίζει το πρόσωπο.

Παράθυρο κλείνει. 
Σιωπή πριν τη μπόρα. 

Κρύα πολυθρόνα.

Εξόριστη σε άλλη διάσταση. 

Αχνή νύχτα, απόμερο σημείο.

Το μονοπάτι προς εσένα δεν υπάρχει. 

Αργαλειός υφαίνει.

Μαύρη δαντέλα σωριασμένη στο πάτωμα. 

Ανακατεμένα βελούδινα υφάσματα, βαμμένα πορφυρό.

Διαστροφή πραγματικότητας, τέχνη του υποσυνείδητου.

Παιχνιδιάρικη φωτιά. 

Ήλιος μεθυσμένος.

Ένα βήμα πριν την κόλαση. 

Άνδρας αμαρτία, δροσοσταλίδες ιδρώτα κοσμούν το μέτωπο.

Καραμελωμένο βλέμμα. 

Πλημμύρα ζέστης, καταιγίδα καρδιάς.

Διακαής πόθος. 

Διψώ.

Άγγιγμα. 

Σπονδυλική στήλη, αφυπνισμένο φίδι περιελίσσεται. 

Πύρινοι περιστρεφόμενοι τροχοί.

Αισθησιακές πινελιές, βαθιές αναπνοές.

Μελωδική εικόνα ονείρου.

Εκρηκτικό σμίξιμο κορμιών.

Αχαλίνωτη δύναμη. 

Λάβα ρευστή κυλά πάνω στο χιόνι.

Αθώος παλλόμενος ρυθμός, σάρκα λεηλατείται απαλά.

Το αστέρι λιώνει.

Κρίση θρήνου.

Μόνη με τις στάχτες σου.

ΖΑΝΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ