Άλλοι φεύγουν γλιστρώντας απ’ το κατάστρωμα ενός καραβιού κι άλλοι με τα μάτια στο ταβάνι ένα ξημέρωμα μόνοι, άλλοι την ώρα του ύπνου κι άλλοι με μια σφαίρα στο στήθος.
Όλοι γνωρίζουν πού πηγαίνουν μα όχι γιατί δεν αναχώρησαν νωρίτερα ή δεν στάθηκαν λίγο παραπάνω να σκαλίζουν με το τακούνι τους τα ξερά φύλλα ή να σχεδιάζουν αδέξιους χάρτες μ’ ένα μολύβι σε κιτρινισμένο τετράδιο. Και τι παίρνουν μαζί τους;
Σίγουρα αυτό το σώμα που δεν θέλει να κοιτάζει κανείς κι όλα του τα υπάρχοντα: παλιές ανάσες, ελπίδες, δείγματα της φθοράς, δέρμα και δόντια.
Όσοι έμειναν πίσω φαντάζονται το δικό τους σενάριο που έχει κύματα λύπης κι έναν μακρύ αποχαιρετισμό ίσως κι έναν μισοτελειωμένο καμβά που θα ολοκληρώσει κάποιος άλλος που ενδέχεται να κάτσει στο ίδιο παράθυρο.
Όλοι πάντως μένουν μόνοι: σε μια φωτισμένη παγόδα ή σ’ ένα κρεβάτι που τυλίγουν οι φλόγες κ’ ύστερα γίνεται βάρκα σ’ αμίλητα σκοτεινά νερά.
Είθε αυτή η μοναξιά να διαρκέσει μόνο για λίγο.
Δημήτρης Ελευθεράκης.
.jpg)
.jpg)
