Αύρα μου, φύσα

Τα φυλλοκάρδια λιώνουν απ’ αγάπη

Τα χείλη τα μελώνει το φιλί

Τη θλίψη τη μερώνει ένα χάδι

Την ξενυχτάει μέχρι το πρωί

Μ’ ανάστησε το φεγγοβόλημά σου

Μου αλάφρυνε τον αναστεναγμό

Μου γυάλισε σα να ’ταν κόσμημά σου

Μου πήρε κάθε μαύρο δισταγμό.

Αύρα μου, φύσα

Θάλασσα, νιώσε

Κύμα μου, γέλα

Βράχε μου, λιώσε

Νύχτα μου, φύσα

Κερί μου, σβήσε

Ζωή μου, γλέντα

Τ’ όνειρο ζήσε

Μ’ αγκάλιασες στην άμμο κυλισμένη

Σ’ αγκάλιασα δειλά στην κουπαστή

Απ’ του έρωτα τη μέθη λιγωμένοι

Κρατιόμασταν σαν κήποι κρεμαστοί

Ψηλόλιγνη γαλακτωμένη λεύκα

με μάγουλο σα φράουλα ροδαλό

ευώδη κι ανθοστόλιστη μπεμπέκα

μου έχεις παραλύσει το μυαλό

Αύρα μου, φύσα

Θάλασσα, νιώσε

Κύμα μου, γέλα

Βράχε μου, λιώσε

Νύχτα μου, φύσα

Κερί μου, σβήσε

Ζωή μου, γλέντα

Τ’ όνειρο ζήσε 

Χρήστος Σκιαδαρέσης

ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΜΙΛΑΣ

Δεν έχει όρια αυτό ,
οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις.
η σχετικότητα των πραγμάτων .
Όλο να φτάνεις και όλο στην αρχή να είσαι.
Τα επιχειρήματα αφοσίωση στα ανυποχώρητα.
Στη κάτω πόλη όλα είναι σε αταξία.
Τα ζεστά τσιμέντα ,
η αφετηρία που καταλήγει στο τέρμα.
Δεν έχει όρια αυτό.
Όλες οι γραμμές
αρχίζουν και τελειώνουν ,
οικεία μέρη που δεν σου δίνουν απαντήσεις.
Είναι μια ιστορία υπεκφυγών ,
τόση η μοναξιά,
μοναχικοί κάθονται στα ζεστά τσιμέντα,

περιμένουν σε σταθμούς με ξηλωμένες ράγες.

Ο χάρτης των συναισθημάτων δε δίνει λεπτομέρειες διαδρομών.

Η αδυνατότητα να δώσεις τόλμη

στη φλυαρία των σκέψεων.
Προχωράς μόνο,
προχωράς αμίλητα.
Μοναχικά ρωτάς ,
μοναχικά απαντάς.

ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΤΙΝΑ

 

 

Κάτω απ'το αριστερό βυζί

στο μέρος της καρδιάς,

το χέρι άπλωσες να πιάσεις το σφυγμό

και βρήκες το μαχαίρι κολλητό,

ως τη λαβή στο σώμα της χωμένο.

Είχε, η λεπίδα, βρει και κόψει,

το μονοπάτι της ζωής,

χρόνια πολλά χρειάστηκε από τότε

ώσπου να ξαναθυμηθείς,

πως μες στο αίμα βούτηξες το χέρι,

πως η παράνοια δεν ήταν αρκετή,

το παραλήρημα δεν φτάνει για να φέρει,

ότι η νιώτη έχει υποσχεθεί...

 

ΤΣΙΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ